Rum kwam aanvankelijk in Engeland terecht als ballastlading van de slavenschepen die terugkeerden van een tocht naar West. Omdat de rum de beschikbare ruimte moest delen met missionarissen en zendelingen, kregen de schepen de bijnaam”rum and bible ships”. Halverwege de 17de eeuw hadden de Engelsen de smaak van rum zo te pakken dat de manschappen van de Engelse marine dagelijks voor 12 uur’s middags een half pint( 1/4 liter) rum van overheidswege verstrekt kregen. In 1740 echter verordonneerde admiraal Veron, die lijdzaam moest toezien hoe de vechtkracht van zijn mannen achteruit ging, dat het rantsoen moest worden verdund tot 4 delen water en 1 deel rum. Daarmee ligt Veron aan de basis van de hedendaagse grog, zo genoemd omdat deze zeevaarder de naam Old Grog had, wat sloeg op de ruige grogum (zijde en mohair) die hij altijd droeg. Bijna 2 eeuwen lang hield de traditie van grog-uitreiking stand bij de Britse marine. Pas in 1969 kwam er officieel een einde aan.